TOLUTARES

TOLUTARES

seu Tolutarii Equi a tolutim incedendo dicti, quod Asturconum proprium est. Plin. l. 8. c. 42. Gallaica gens et Asturica, equini generis, quos thieldones vocamus, minori formâ appellatos asturcones gignunt: quibus non vulgaris in cursu gradus, sed mollis alterno curvum explicatu glomeratio: unde equis tolutim carpere incursus traditur arte. Nempe quod cruta altius tollant in currendo et subsultim incedant huiusmodi equi, tolutim ire dicti sunt. Graecis κάλπαζειν quoque ac σακκάζειν, elegantissime, uti videre est supra, voce Calpare; item ὀξυποδεῖν, quod crebris densisque gressibus terram feriant, vide supra Acupedes. Iidem et colatorii vocati, apud Senecam, Ep. 87. σακκις αι nempe vel σακκιςικοὶ, a colo vel sacco, qui minutim vacueferi consuevit: a quibus diversi guttonarii, qui iidem cum trepidiariis vel trepidantibus, de qquibus infra. Quamvis et hi tolutim incedere dicebantur, imo et a tolo, (pro tollo) toluto, tloto, hinc troter suum de iis Galli formârunt. Sed Asturconum seu tolutariorum blanda vectura, et ad delitias usque mollis ac grata est:

nullum vero vecturae, quod magistorqueat ac succutlat, quam equi trepidiarii. Pomponius apud Nonium, Ubi insilui incalceatum eqvuleum, ibi tolutim tortor. Quod de trepidante omnino dictum, qui et ipse tolutim incedit altiusque pedes tollit, ac volubiliter gressus glomerat, sed cum tortura et succussione. Interim solebant trepidiarii condocefieri asturconum modô blande molliterque vehere, gresluque spissô et minutô sedentem erigere et molliculâ gratâque succussione commovere, Parthorum inventô, ut Vegetius, l. 4. c. 6. ait: quâ arte molliter ac delicate vehendi postquam edocti erantm, mediam quandam ambulaturam habebant inter asturcones et trepidantes, atque tricenarii Latinis appellabantur, uti infra dicemus. Plura hanc in rem vide apud Salmas. ad Capitolin. in Maximinis, c. 3. et hîc passim.